Niewidoczne dla oczu cz.2 ( SeungHyun z FT.Island )

    Nie wiedziałaś jak długo leżałaś, nie wiedząc co się dzieje dookoła twej osoby.  Leżałaś czekając, aż rany się zagoją. Ciągle oglądana przez tłumy pielęgniarek i lekarzy.  Z jedną z najczęściej odwiedzanych ciebie pielęgniarek zaprzyjaźniłaś się. Stałyście się nierozłączne. Bez nawet minutowej rozmowy, nie mogłaś przeżyć do końca żadnego monotonnego dnia, w białym, sterylnym pokoju szpitalnym. Dzięki niej na nowo zaczęłaś się cieszyć z życia i zapomniałaś o tragicznych zdarzeniach. Z jej pomocą nauczyłaś się jak rozpoznawać ludzi po głosach, krokach.  Mimo, że jej nie widziałaś wiedziałaś, że jest piękna i pełna energii, która wesoło maluje się na jej delikatnej twarzyczce.

Pewnego dnia, gdy rozmawiałyście o mało istotnych rzeczach, odrzuciłaś zawstydzenie i zwróciłaś twarz w stronę dziewczyny.

- Czy mogę… Mogę zobaczyć jak wyglądasz? – spytałaś niepewnym głosem.

- Oczywiście… - usłyszałaś jej wesoły głosik, po czym poczułaś jej rękę zaciskającą się na twej dłoni i podnoszącą ją do swej twarzy.

Niepewnie zaczęłaś przesuwać, najpierw jednym palcem, po miękkich policzkach przyjaciółki. Po kilku sekundach pewniej ujęłaś jej twarz w dłonie, próbując wyczuć kształt jej twarzy, która okazała się okrągła, delikatnie zarysowana w miejscu kości policzkowych. Chwilę później twoja dłoń spoczęła na jej małym, zadartym nosku, a jeszcze później na oczach, które teraz lekko przymknięte, były zasłonięte falą długich, gęstych rzęs.

W myślach wyobrażałaś sobie, każdy ten element, a potem układałaś  to w całość.

- Jesteś….. śliczna… - wyszeptałaś do przyjaciółki, która lekko speszona dotknęła twojej dłoni i kładąc ją sobie na kolanach przyjaźnie głaskała.

- Komawo…. – powiedziała dziewczyna, a ty wyobraziłaś sobie na jej twarzy szeroki, dziewczęcy uśmiech - Wiesz jak bardzo cię kocham .

- Ne…. Ja ciebie też kocham, HaNa. – odparłaś po czym uścisnęłaś ją.

- Zostaniemy przyjaciółkami na zawsze – zaćwierkała, oddając uścisk.

Na samo brzmienie tych słów załkałaś ze szczęścia. Przyjaciółka. Nigdy nie miałaś przyjaciółki.  Kogoś z kim mogłaś się wszystkim dzielić, z kim pomogłaś porozmawiać. Byłaś tak szczęśliwa, że nie mogłaś z siebie wydusić ani jednego słowa. Kiwnęłaś, więc twierdząco głową i uśmiechnęłaś się od ucha do ucha.

- Dobra… Ja lecę… Mam jeszcze dużo rzeczy do zrobienia… Wrócę do ciebie za godzinkę i wtedy pogadamy… A tak w ogóle, to mam dla ciebie niespodziankę…. Ale to potem… - odparła wesoło dziewczyna, po czym bez żadnych wyjaśnień wyszła z sali.

Zostałaś sama. Z melancholią na twarzy, popatrzyłaś się w przestrzeń. W przestrzeń, której już nigdy miałaś nie zobaczyć. Piękno, którego nie będziesz mogła już podziwiać. Na samą tę myśl, zalałaś się łzami, które rozpaczliwie drażniły, jeszcze niezagojoną skórę twarzy, zasłoniętą metrami bandaży. Jak mumia, żyjąca, ale wyssana z tego co najważniejsze.

Nagle drzwi otworzyły się, a do twoich uszu dobiegł słodki głos przyjaciółki.

- Godzina już minęła? – spytałaś zdezorientowana, odwracając twarz, w stronę, z której dobiegł hałas.

- Witaj, córeczko… - usłyszałaś troskliwy głos matki, która najwidoczniej przyszła tu z HaNą i stała teraz razem z nią w drzwiach.

- Annyeong… - odparłaś grzecznie, lekko chyląc głowę w przód, w ruchu przypominającym delikatny cień ukłonu.

Wkrótce po przybyciu rodzicielki w Sali pojawił się również lekarz, który przyprowadzał twą operację, w towarzystwie twojego ojca.

Słyszałaś kroki, które zbliżyły się do ciebie. Na twym ramieniu pojawiła się znajoma dłoń przyjaciółki, która samym dotykiem dodawała ci otuchy.

- Arraso… Czas na ściągnięcie bandaży – powiedział lekarz, a ty na samą tą myśl podskoczyłaś z radości.

Ręce doktora zwinnie, zaczęły odwijać bandaż z tyłu twej głosy, uwalniając tym samym twe długie, gęste włosy, które kaskadą opadły na twoje ramiona. Potem uwolniony został twój noc, broda i oczy, aż w końcu stałaś przed lustrem całkiem wolna od wszelkich opatrunków.

Z bliska słyszałaś westchnienia rodziców i HaNy.

- Córeczko, jesteś piękna – wyszeptała mam, a twoja przyjaciółka zawtórowała jej.

Lekko uniosłaś rękę i gdy miałaś już dotknąć policzka zawahałaś się.

- Śmiało – mówił lekarz łagodnym głosem.

Niczego więcej nie było ci trzeba. Obydwoma rękoma zaczęłaś przesuwać po gładkiej i miękkiej skórze. Pod palcami wyczuwałaś prosty, wprost proporcjonalny do całej reszty nos, duże, pełne usta, miękkie jak płatki róż. Wszystko to było osadzone na okrągłej twarzyczce, która  miała wyostrzone tam, gdzie powinna. A oczy… Oczy tak jak dawniej, miały kształt dużych migdałów, a okalały je fale długich, gęstych rzęs. W tym momencie, w twej głowie, pojawiły się obrazy. Była na nich dawna ty. To co pamiętałaś najlepiej, to były właśnie oczy. Kształtne europejsko-koreańskie oczy, w kolorze szarawego błękitu. Nagle w ich kącikach zaczęły świecić krople łez, które powoli spływały po twych policzkach.

- Oma… Moje oczy… - wyszeptałaś w końcu.

- Ne? Co z nimi córeczko? – spytała zatroskana kobieta.

- Ja.. Jakie… Jakiego są koloru?

Poczułaś matczyną dłoń na ramieniu, która odwróciła cię w swoją stronę.

- Twoje oczy… Są niebieskie…. Trochę jaśniejsze, niż wcześniej. Jakby spowite mgłą, ale równie piękne.

Inne… Tajemnicze, kochanie.

- Jesteś usatysfakcjonowana? – spytał doktor.

- Ne – wyszeptałaś, po czym zalałaś się łzami szczęścia – Ne… Ne…

Z każdą kolejną sekundą płakałaś coraz bardziej.

- Komawo… Komawo, doktorze. – łkałaś.

 ^^ Dla Suzue ^^