Niewidoczne dla oczu cz.1 ( SeungHyun z FT.Island )

Walnąwszy plecami o lustro, upadłaś bezwładnie na podłogę. Czułaś się tak jakby ktoś zrzucił cię z co najmniej czwartego piętra. Z ran ciekła ci krew, a odłamki stłuczonego szkła, dodatkowo wbijały ci się w brzuch, ręce i twarz. Z przerażeniem przeczesywałaś pomieszczenie, ale było zbyt ciemno, na to, aby cokolwiek zobaczyć. Dookoła siebie słyszałaś kobiece chichoty zadowolenia.
- _________.... Aż żal patrzeć, jak nisko upadłaś - usłyszałaś, po czym poczułaś jak ktoś ręką, mocno złapał twą twarz, po czym brutalnie puścił - Skończcie to....
Ale nic się nie działo. Błąkałaś wzrokiem po pomieszczeniu, szukając nadziei. Cztery wysokie, ciemne postaci stały, po twoich bokach, a na przeciwko ciebie stały kolejne trzy. Te jednak były kobietami i były o wiele niższe.
- Nie macie zamiaru tego zrobić?! - odezwała się jedna z nich z wściekłością.
Pozostałe dwie złapały ją za ręce.

- Aniyo... Sisi, to za dużo. Dostała już nauczkę.
- Aniyo!!! Ona mi zapłaci, zapłaci za wszystko!!!
Po tych słowach dziewczyna sięgnęła do kieszeni spodni, z których wyjęła mały pojemniczek. Ciemna sylwetka zbliżyła się do ciebie i odkręciwszy buteleczkę, szybko ochlapała twą twarz gorącym płynem, który zaczął palić twą skórę, oczy, usta. Czułaś się tak, jakby ktoś włożył ci głowę do palącego się kominka. Płakałaś... Krzyczałaś, próbując zetrzeć z twarzy chemikalia, ale każde otarcie bluzą, skutkowało jeszcze większym bólem. Po twych policzkach spływały suche łzy, które były jak papier ścierny, w zetknięciu z ranami.
- Coś ty narobiła?! - usłyszałaś spanikowane głosy.
- To co powinnam!!! - wrzasnęła - Zostawcie mnie... Puszczajcie!!!
- Trzeba stąd iść! - usłyszałaś kolejny głos. Głos jednego z napastników, który stał po twojej prawej stronie - Zmywajmy się.
Po tych słowach usłyszałaś szybkie kroki, które z każdą kolejną sekundą oddalały się, aż w końcu zostałaś sama. Próbowałaś otworzyć oczy, poruszyć się, ale obydwie te czynności, sprawiały ci niemiłosierny ból. Czułaś w ustach specyficzny smak krwi, z którym mieszały się kwaśne łzy. Pomimo bólu, obolałą ręką co chwilę dotykałaś zamkniętych powiek i policzków, ale nic nie czułaś. Byłaś tak przerażona i obolała, że, aż odpłynęłaś z przemęczenia.
Tego co było dalej nie pamiętałaś. Nawet słysząc czyjeś przyjazne głosy, kroki nie wiedziałaś co dzieje się dookoła ciebie.
Jakiś czas później obudziłaś się, ale nie mogłaś otworzyć oczu. Dotknąwszy twarzy, poczułaś miękki bandaż, który zakrywał całą jej powierzchnię, włącznie z oczami, jak i tył głowy. W pomieszczeniu było cicho, do twoich uszu docierały tylko ciche zatroskane i przerażone głosy rodziców jak i rzeczowy i życzliwy głos jakiegoś mężczyzny.
- Niestety nic więcej nie udało się zrobić. Możliwe, że córka nie odzyska już czucia. zrobiliśmy to co mogliśmy... Rezultaty i tak są lepsze niż zakładaliśmy na początku. Musieliśmy zmienić układ twarzy, ale przeszczep się udał. Zrobiliśmy wszystko tak, aby pacjentka była zadowolona z efektu.
"Moja twarz?" pomyślałaś i ponownie dotknęłaś bandaża, w miejscu gdzie miałaś policzek.
- A co ze wzrokiem?  Czy ona.... Czy to na zawsze?
- Niestety, w tej sprawie nic nie udało się zrobić... Przykro mi....
- Na pewno nie ma jakiegoś sposobu? - po raz pierwszy od rozpoczęcia rozmowy usłyszałaś głos taty.
- Sposób ten jest bardzo kosztowny i nie ma gwarancji na to, że wszystko wróci do normy.
- Jaki ? - dopytywała się mama.
- Jest jeden szpital, który przeprowadza tego typu operacje... Niestety znajduje się on w Ameryce. W Nowym Jorku i są to kolosalne koszty.
- Wszystko dla naszej córeczki...
Te słowa były ostatnimi jakie usłyszałaś, przed tym jak ponownie znużył cię sen.

^^ Dla Suzue ^^