Suga (BTS) Nie wszystko złoto, co się świeci, a prawdziwy diament można rozpoznać tylko z bliska

Dzisiaj nie wstawię całego scenariusza. Będzie to jego, hmmm… zapowiedź? Prolog? Nieważne, w każdym razie chodzi mi o to, byście zrozumieli (ały), o co w tym chodzi, bo czegoś tak poje*nego jeszcze nie stworzyłam xd. Mam nadzieję, że wam się spodoba i zaciekawi (szczególnie mam na myśli ciebie, Eva ;p).

Etycy, filozofowie i teologowie od wieków spierają się o to, co po śmierci dzieje się z człowiekiem, który targnął się na swoje życie. Jedni twierdzą, że ląduje w czeluściach piekielnych, inni, że nikt o zdrowych zmysłach nie zrobiłby tego świadomie i tym samym nie odpowiada za ten grzech, będąc sądzonym jak każdy inny, a jeszcze inni, że jego dusza błąka się samotnie po świecie, nie znajdując nigdzie spokoju. Prawda jest taka, że każdy samobójca ma wybór. Po śmierci spotyka się ze swoim Aniołem Stróżem, który przedstawia mu dwie opcje. Jedną z nich jest Enklawa - pokuta za zniszczenie samego siebie, która polega na dawaniu ukojenia duszom niewinnie zamordowanych i pomaganiu im w przejściu na „drugą stronę”. Druga opcja to powrót na Ziemię, a tym samym odrzucenie człowieczeństwa. Serce takiego samobójcy staje się czarne jak smoła, a jego powoli rozkładające się ciało okrywa niewidoczna otoczka pozornej młodości i świeżości.

A co z duszą takiego człowieka? Staje się wstrętną imitacją tego, czym była. Ohydną, oślizłą, bezkształtną masą pełną ciemności, smutku, nienawiści i rozpaczy. Brzydzi ją szczęście innych i zależy jej tylko na tym, by unicestwić wszelkie pozytywne uczucia. Ale nie zabija ona ludzi, o nie. To by było zbyt proste. Przybiera postać pięknego człowieka – wyidealizowaną wersję samego siebie – i wabi niczego nieświadomych śmiertelników, popychając ich dyskretnie w stronę wiecznego mroku, by na koniec wbić jadowity kolec w ich serce. A potem czeka. Czeka, aż człowiek pogrąży się w ciemności zżerającej go od środka. Opowieści o tych postaciach pojawiają się w niemal każdej kulturze pod różnymi nazwami – upiór, wampir, ghul, rakszas, latawica i wiele innych.

A co się dzieje a Aniołami Stróżami samobójców? Nie wypełniły one swego zadania, więc nie mogą wrócić do domu. Również w ich przypadku sprawa ma się dwojako. Jeśli ich podopieczny zdecydował się odkupić swe winy, Anioł towarzyszy mu aż do zakończenia pokuty, lecz jeśli człowiek odwrócił się od miłosiernej ręki wyciągniętej do niego, świetlisty byt zostaje uwięziony w okowach ciemności. Cierpi tam męki godne potępionych. Odpokutowuje każdy grzech popełniony przez podopiecznego, który tamten popełnił za życia i za całe zło, które teraz rozsiewa wśród ludzi. Jednak najgorsze jest dla niego to, że nie może w żaden sposób zawrócić go z tej drogi, nie może mu w żaden sposób pomóc, ochronić go przed złem, nie może już dalej pełnić powierzonej mu funkcji.

I jedni i drudzy Aniołowie zostają w zaświatach i tym samym na Ziemi rodzą się ludzie, którzy nie mają własnego Anioła Stróża. Tacy ludzie są najbardziej podatni na podszepty Złego i najłatwiejszym kąskiem dla zdeprawowanych czarnych dusz. Aniołowie Stróże najbliższych im osób starają się im pomagać, ale to tylko marna namiastka prawdziwej opieki. Są to osoby zwykle najbardziej samotne, bardziej podatne na wpływy, częściej popadają w depresję i popełniają samobójstwa. I w tym momencie stają się szansą dla samobójców z Enklaw.

Jako że, nie posiadając nieziemskiego opiekuna, osoby te nie mogą dokonać wyboru, trafiają do Enklawy razem z niewinnymi na krótki czas. Jeśli opiekunowi Enklawy uda się go rozpoznać, może połączyć swoją duszę z jego duszą, odsyłając go na Ziemię i stając się niejako jego Aniołem Stróżem. Od tej pory staje się zależny od tego człowieka – jeśli w chwili śmierci osoba ta zostanie potępiona, opiekun Enklawy i jego Stróż również trafią do Piekła, lecz jeśli tak się nie stanie, cała trójka znajdzie się w Raju.

~*~*~*~

Na pewno każdy się kiedyś zastanawiał, jak wyglądają zaświaty. Ty już wiedziałaś. Znaczy, zależy, co się uzna za zaświaty – czy jest to miejsce poza światem materialnym, w którym aktualnie przebywałaś, czy ostateczny cel wędrówki człowieka, do którego póki co nie miałaś wstępu. I wcale nie byłaś pewna, czy kiedykolwiek się tam znajdziesz. Miejsce, które było dla ciebie w pewnym sensie domem, nosiło nazwę Enklawa. Znajdowała się ona gdzieś pomiędzy Niebem a Ziemią i służyła za przystanek dla dusz zamordowanych ludzi, którzy niczym nie zawinili przeciw zabójcy – najczęściej były to nienarodzone dzieci, zabite przez swoje matki chcące uniknąć niewygodnej odpowiedzialności. Czas płynie tam inaczej – dzień trwa dokładnie tyle czasu, by opiekunowi Enklawy udało się zebrać wszystkich niewinnie zabitych i dać im ukojenie. Każdą już pocieszoną duszę składa na ręce jej Anioła Stróża, a u schyłku dnia razem ze swoim Stróżem odprawia rytuał przejścia, dzięki któremu dusze przechodzą na „drugą stronę” i zostają osądzone według ich uczynków.

Nie pamiętałaś, jak długo się tu znajdowałaś. Może rok, może dziesięć, a może sto lat? Niewiele pamiętałaś także ze swojego poprzedniego życia. Tylko ból, cierpienie i śmierć. Mnóstwo śmierci. Wielka wojna między jakimś Niemcem i resztą świata. Nie potrafiłaś tego znieść, ciągłego bólu i strachu, łez i krwi, biedy i głodu, dlatego któregoś dnia po prostu rzuciłaś się z klifu do morza. Z ulgą przyjęłaś możliwość zamieszkania w Enklawie. Nie chciałaś wracać na Ziemię – miejsce nabrzmiałe złem, z krótkimi tylko chwilami ulotnej radości.

Twój Anioł Stróż przedstawił ci się jako Bohoja. Jak ci wyjaśnił, każdy z Aniołów w Enklawie przybierał postać stworzenia, które na Ziemi uważano za mityczne, magiczne, występujące tylko w legendach. Bohoja stał się kryształowym smokiem – ogromnym, przepięknym, promieniującym łagodnym światłem stworzeniem, który większość czasu spędzał w wielkim jeziorze w centrum Enklawy. Wynurzał się pod koniec dnia, by odprawić z tobą rytuał i odbywał z tobą rozmowę. Noc trwała dokładnie tyle, ile wasza rozmowa, czasem długo, czasem trochę krócej – liczyła się ilością słów i długością milczenia, od powitania do pożegnania. Wszystko to trwało do czasu, aż pewnego dnia, tuż przed rytuałem nad jezioro przyszła dusza pełna mroku, z niewielką tylko iskrą światła ukrytą głęboko w sercu…

I co? Nadaje się? Znajdzie się ktoś, kto będzie chciał przeczytać ciąg dalszy? ^^