My Friend Is A Gumiho ~ Prolog

Hejo~

Ciekawe, ile tu jeszcze osób zostało po tak długiej przerwie XD

Ogólnie przez ostatnie kilka miesięcy robiłam remont tego, hmmm... opowiadania? Nieważne, w każdym razie wracam do was z nową wersją, która dość znacząco różni się od poprzedniej. Postaram się wstawiać posty przynajmniej raz w miesiącu - nie wiem, czy mi się uda, bo dyplom i matura, no i przydałoby się mieć jakie takie te oceny to może stypendium dostanę :"D

No nic, zostawiam wam prolog i mam nadzieję, że wam się spodoba ;*

~Z dedykacją dla wszystkich, którzy to czytają <3

Zaszumiało, kiedy grupa ptaków wzbiła się w powietrze, przenosząc się z jednego drzewa na inne, nieco bardziej oddalone od pary stojącej na szczycie wzgórza gęsto pokrytego szydlicami – jedynymi zielonymi drzewami o tej porze roku. Jak na końcówkę listopada przystało, było dość mroźno, co potwierdzały różnokszatłne obłoczki pary wydobywające się z ust tak odmiennie wyglądających kobiety i mężczyzny. Jedyne, co ich łączyło, to niezbyt wysoki wzrost i młody wiek, natomiast wszystko inne dzieliło, od ubioru przez kolor włosów po wyraz twarzy.

Kobieta, a właściwie dziewczyna ubrana w białe, nieco przybrudzone od wędrówki przez las, zdobione złotą nicią kimono zaciskała schowane w rękawach pięści, z całych sił próbując się nie rozpłakać. Jej pochyloną głowę zasłaniał welon czarnych, rozpuszczonych włosów, skutecznie ukrywając przed światem grymas rezygnacji i rozpaczy.

– Dlaczego? – szepnęła drżącym głosem, nie mając odwagi nawet spojrzeć na twarz towarzysza, która wyglądała jak wyciosana z kamienia, zimna i niewyrażająca emocji.

– Ostrzegałem cię. To nie jest możliwe, by gumiho pokochał kogokolwiek innego iż drugiego gumiho – jego wyprany z emocji głos rozbrzmiał zimno w cichym, jakby wymarłym lesie.

Mimo wysiłków dziewczyny, samotna łza wydostała się spod zaciśniętych powiek i spłynęła po policzku, skapując na srebrny wisiorek w kształcie piórka, który wysunął się spomiędzy fałd kimona.

Cichy dźwięk dotarł do wrażliwych uszu gumiho, z którego ust wyrwało się mimowolne westchnienie.

– Dobrze wiedziałaś, że tak będzie. Dlaczego więc wciąż za mną chodziłaś? Dlaczego upierałaś się, by spędzać ze mną czas? Ostrzegałem cię wielokrotnie, że to przyniesie ci tylko ból, więc dlaczego? – --przy ostatnim słowie głos zadrżał mu minimalnie od emocji, które tak usilnie starał się w sobie zdusić.

Dziewczyna pokręciła głową i wytarła gwałtownie mokry policzek, spoglądając gniewnie swoimi ciemnymi oczami w piwne tęczówki towarzysza – zwykle ciepłe jak ogień w kominku, teraz zimne jak złoto.

– To nie jest coś, z czym mogłam walczyć i ty dobrze o tym wiedziałeś! Dlaczego wtedy nie wyjechałeś?! Przyjemnie ci było patrzeć, jak robiłam z siebie idiotkę, zabiegając każdego dnia o spotkanie?! – prychnęła ze złością, odwracając wzrok. – Ojciec miał rację co do ciebie. Nie warto było się starać. Nie warto było wysyłać przyjaciela po ten głupi wisiorek. Prawie przez to zginął! Przez ciebie!

Gumiho przymknął oczy i przeczesał palcami nieco przydługie, szare mimo młodego wieku kosmyki włosów i odwrócił się do niej plecami.

– Dokładnie to samo ci mówiłem, Kana. Nie obwiniaj mnie o coś, czego to ty nie zrobiłaś. Miałaś wybór. Dawałem ci go wielokrotnie. Teraz nie mam już nic do powiedzenia. Żegnaj. – wypowiedział to bardzo spokojnym, łagodnym głosem i ruszył przed siebie, nie oglądając się wstecz.

Dziewczyna patrzyła chwilę na jego oddalające się, wyprostowane plecy. Przez głowę przebiegły jej wszystkie momenty, kiedy widziała jego uśmiech, słyszała jego śmiech i widziała radość, szybko jednak zostały one zastąpione przez obraz jego rozgniewanej twarzy. Przypomniała sobie wszystkie słowa, którymi ją krzywdził. Wszystkie noce, które przez niego przepłakała i zapewne jeszcze przepłacze… Nie. Nie będzie płakać. Nie jest tego wart.

Jej dłoń mimowolnie zacisnęła się na wisiorku tak mocno, że aż zbielały jej knykcie. Na twarzy pojawił się wyraz zaciętości, usta zacisnęły w wąską kreskę, a oczy rozjarzyły się iskrami niepohamowanej wściekłości. Nie pozwoli na to, by te wszystkie chwile, wszystkie noce poszły na marne!

– Hej! – wrzasnęła i puściła się biegiem, próbując dogonić znikającą między pniami drzew chłopaka. Niestety, im szybciej biegła, tym bardziej gumiho się od niej oddalał.

– Poczekaj! Słyszysz mnie?! Masz się natychmiast zatrzymać! Mój ojciec jest… - nie dokończyła. Przeszkodził jej w tym korzeń drzewa, o którego potknęła się i wylądowała ciężko na ziemi. Zimne powietrze kłuło ją w płuca, a otarte łokcie piekły, wyciskając z oczu łzy bólu. Zaszlochała, kuląc się wśród leśnej ściółki i przyciskając do piersi pięść wciąż zaciśniętą na drobnym naszyjniku.

Nie wiedziała, ile tak leżała, ani kiedy dokładnie w jej głowie pojawiły się szepty. Miała wrażenie, jakby słyszała je zawsze, a jednocześnie była pewna, że nigdy wcześniej się to nie zdarzyło. Bez względu na to, szepty przybierały na sile, przemieniając się z czasem w zrozumiałe słowa, a nawet zwroty.

Zemsta… zapłaci… pożałuje… nie ma prawa… boli… niech on też poczuje… kim on myśli, że jest… jak śmie nas krzywdzić?

Płacz dziewczyny ustał, kiedy zaczęła się uważniej wsłuchiwać. One miały rację. W końcu była córką jednego z najbogatszych oligarchów Cesarstwa Japonii. Nikt nie miał prawa jej tak traktować! Nawet gumiho!

W jej wnętrzu zapłonął ogień, gdy jej usta wypowiedziały bezwiednie przysięgę zemsty. Jej paznokcie wydłużyły się i zaostrzyły, a czarna krew spłynęła z dłoni i zaczęła kapać na ziemię, sprawiając, że ściółka zaczęła się dymić.

Kana podniosła się z ziemi, otoczona przez gęstniejący dym. Jej bure od brudu i dymu kimono zmieniło kolor na czerń najczarniejszą z możliwych, która zdawała się wysysać słabe światło z otoczenia, wypłaszczając błyszczące dotąd złociste wzory, które po chwili zginęły w ciemności rozprzestrzeniającej się nad lasem. Już wkrótce jedyną widoczną rzeczą była jej blada twarz, jaśniejąca jak księżyc w bezgwiezdną noc, oraz jasna końcówka długiego, lisiego ogona, który wyłonił się spomiędzy fałd ubrania.

W nienaturalnej ciszy rozległ się nieludzki, pełen nienawiści wrzask, będąc ostatecznym znakiem narodzin kolejnego Czarnego Kitsune.

~ 100 lat później ~

W miarę jak świetlista tarcza Wiseonga zniżała się coraz bardziej ku południowej krawędzi horyzontu, a o połowę mniejszy Yuèliàng znikał na północnym zachodzie, zwiastując świt, wioska Kokko stawała się coraz bardziej spokojna. Mieszkańcy znikali powoli w pięknie rzeźbionych, kamiennych wejściach swoich podziemnych domostw, aż wkrótce na powierzchni zostało tylko kilka przemykających w rzedniejącym mroku sylwetek. Delikatny wietrzyk poruszał rytmicznie koronami drzew, wtórując szumnie ostatnim śpiewom ptaków, przelatujących sennie z gałęzi na gałąź w poszukiwaniu najdogodniejszego miejsca na spanie.

Nagle sielankę przerwał głuchy trzask. Dwie postacie pojawiły się jakby znikąd na zachodnim krańcu wioski. Jedna z nich podtrzymywała drugą, wyższą, wyraźnie osłabioną, ze skrawkami bandaży wystającymi spomiędzy ubrań. Byli to mężczyźni, swoim wyglądem bardzo odstający od mieszkańców. Jeden z nich, młodszy i szarowłosy, rozejrzał się niespokojnie dookoła, szukając czegoś wzrokiem w oddali. Kiedy znalazł to, czego szukał, na jego twarzy pojawił się wyraz ulgi. Ruszył szybkim krokiem w las, nie zważając na bolesne jęki towarzysza.

Niedługo zostawili wioskę za swoimi plecami, podążając wąską ścieżką w gęstym lesie. Po kilku minutach forsownego marszu, wyraźnie odciskającego swoje piętno na bladej i spoconej twarzy wyższego z nich, mężczyźni skręcili w niemal niewidoczną odnogę. Wkrótce wśród gęstego poszycia zamajaczyło kamienne obramowanie wejścia, podobne do tych widzianych w wiosce. Było jednak ono z grubsza tylko ociosane, niedokończone i nie tak ozdobne.

Przybysze nie tracili jednak czasu na oględziny. Szarowłosy podciągnął trochę swego rannego towarzysza i załomotał w grube, sosnowe drzwi. Ze środka rozległy się odgłosy przyciszonych rozmów i szybkie kroki. Chwilę później otworzyła im dość wysoka, czarnoskóra kobieta o hipnotyzujących, ciemnych oczach. Widząc stan drugiego z mężczyzn, bez słowa wpuściła ich do środka i zatrzasnęła wejście.

W środku przybyszów przywitały zaciekawione spojrzenia dwójki nastolatków oraz pozornie niezainteresowane zerknięcia ze strony staruszki i mężczyzny w średnim wieku. Młodsze z dzieci – chłopiec – wyraźnie odróżniało się od reszty domowników swoją jasną skórą i ciemnoniebieskimi, skośnymi oczami. Jego starsza siostra również nie wyglądała jak dorośli – miała śniadą cerę i zielone oczy, niemniej jednak nie było ta aż tak widoczne, jak w przypadku brata.

Na nim to właśnie spoczął wzrok rannego. Nie zważając na ciche protesty ze strony podtrzymującego go młodzieńca, wyprostował się i chwiejnym, pełnym bólu krokiem zbliżył się do młodego gumiho. Dzieciak zaniepokojony wycofał się, chowając za siostrą, która zastąpiła nieznajomemu drogę. Mężczyzna zatrzymał się z sapnięciem i przetarł wierzchem dłoni spocone czoło. Jego spojrzenie powędrowało w stronę gospodyni, która stała spokojnie kilka kroków dalej, obserwując jednak czujnie jego poczynania, gotowa w każdej chwili skoczyć na ratunek swojemu dziecku.

Nieznajomy zachwiał się, ale dzięki swemu towarzyszowi nie upadł. W tym samym momencie kobieta powiedziała kilka słów w dziwnym, świergotliwym języku, a pozostała czwórka domowników opuściła pomieszczenie. Gospodyni zaprosiła przybyszów do stołu, a sama zakrzątnęła się przy posiłku, wkrótce przynosząc gościom coś do picia oraz późną kolację.

Ranny nie chciał jeść, za to podany napój wypił duszkiem, opierając się ciężko o ramię szarowłosego. Widząc to, czarnoskóra zacisnęła lekko usta, ale bez słowa zabrała nietknięty talerz spowrotem do kuchni. Kiedy drugi z gości skończył posiłek, sprzątnęła ze stołu i dopiero wtedy zdecydowała się przerwać ciszę.

– Zakładam, że to coś bardzo ważnego, skoro Wędrowiec przybywa o tej porze w towarzystwie samego Adyla. – jej głos był nieco szorstki, nie zdradzał jednak żadnych emocji poza zwykłą ciekawością.

Szarowłosy uśmiechnął się nieznacznie na te słowa i widząc, że jego chory towarzysz nie ma siły odpowiedzieć, zabrał głos.

– Nie mylisz się, Azerio. Prawdę mówiąc sprawa jest dość poważna, ale należy ją zachować w ścisłej tajemnicy. Uprzedzając twoje pytanie, to leży także i w twoim interesie – jego piwne oczy błysnęły rozbawieniem, które jednak niemal natychmiast zniknęło. – Chodzi o twojego drugiego partnera.

Gospodyni pobladła i rozejrzała się szybko po pomieszczeniu. Przez chwilę zawiesiła wzrok na oknie, jakby niezdecydowana, wstała i zaciągnęła zasłony.

– Gwardia wie, że nie mam z nim kontaktu od przeszło trzydziestu lat – powiedziała z wahaniem.

– Owszem. Nie jest to jednak sprawa dotycząca Gwardii, więcej – Gwardia za żadne skarby nie powinna się o tym dowiedzieć. Niestety, na to już nic nie poradzimy. Pozostaje tylko zrobić wszystko, aby zminimalizować ewentualne szkody, które na pewno nastąpią, kiedy ci – na Diamentowego Lisa – strażnicy porządku publicznego zaczną niezdarnie rozgrzebywać całą sprawę.

Między nimi zapadła długa cisza, którą przerwało bolesne jęknięcie rannego.

– Mój syn… Mój ukochany syn… - zakwilił, krzywiąc się, jakby miał się zaraz rozpłakać. Zaczął mówić coś jeszcze, ale wyszedł z tego niezrozumiały bełkot.

Szarowłosy westchnął i potarł skronie, czując narastający ból głowy.

– To jego dziecko – powiedział cicho, nie patrząc na swą rozmówczynię. – Feliks Srebrnouchy postanowił po raz kolejny postawić nas w kłopotliwej sytuacji i złamać Najwyższe Prawo, oczywiście nie informując o tym nikogo. Gwardia jest wściekła i nie dziwię im się. Jeśli chcesz, żeby twój syn przeżył, musisz mi pomóc.